Bu günler gelir geçer

Bu günler gelir geçer, bazısı üzer geçer. Coşkulu bazı günler, sanırsın mutlu geçer. Özlenen biri varsa, şenlik yarım sayılır. Sadece seni değil, onu da üzer geçer. Gelmeyince meclise, neye yarar bir dostluk? Her tür davet boşuna, gönülde varsa tokluk. Özlemek neye yarar, özleyen olmayınca. Gönül yoksul kalmasın, önemli değil yokluk. Kaçarak kaybolarak, insanlar unutulmaz. Tek başına kaldıkça, gözyaşları durulmaz. Neye yarar kafayı, bir şeye takıp kalmak. Dosta giden yollarda, gerçek bir dost yorulmaz. En değerli dost bile, hiç gelmezse ne olur. Kimse artık buluşmaz, bütün yollar çöl olur. Zaman zaten başını, hızla almış gidiyor. Geç kalınca çok şeye, su bile haram olur.

Sevginin dostluğun, zirvesindeyken, hiç yoktan gücenip, çekip gideni, seven affetse de, Allah affetmez. Yarım kalan sanat dolu günleri, şair unutsa da, şiir unutmaz. Poyraz rüzgarını, lodos susturur, vefasıza karşı, vefalı vardır. Her seven sonunda, huzuru bulur, Herkesin sevgide, kısmeti vardır ve herkesin bir yerde, seveni vardır. Acırım dostluğu, bozup kaçana. Sonunda aklında, pişmanlık kalır. Küserek, kaçarak, kim huzur bulmuş? Vefasız nefrete, kul köle olmuş. Boş yere boş yere, saçını yolmuş.

Ne Leyla küsmüştü aşık Mecnuna. Ne Aslı darıldı, seven Kerem’e. Ne Züleyha kızdı, aşkı Yusuf’a. Ne Arzu kırıldı, aşık Kamber’e. Ne de Zühre küstü, aşık Tahir’e. Romeo da küsmedi, güzel Jülyet’e. Aslında seveni, seven unutmaz. Sevmeyen unutur, seven aldanır. Unutmayı herkes bir gün öğrenir. Nankörün kalbinde, bir acı kalır. En vefalı olanlar, gözden kalpten silinmez. Onların isimleri, aklımızdan hiç çıkmaz. Hep kendini düşünen, vefayı boza sanır. Oysa gerçek vefalı, dostu yalnız bırakmaz. Ona koşar jet gibi, paylaşmayı severek. Bin kez gelse az bulur, hep gelir isteyerek. Surat asmaz vefalı, bakar gülümseyerek. Buluşmak istenince, sorun üretmeyerek. Tek dargınlık çok gelir, sevene sevilene. Barışmak ne güzel şey, değerini bilene. Her zaman buyur deriz, özleyip de gelene. Bir gün gülüp geçeriz, bize boş ver diyene. Kalın sağlıcakla değerli okurlarım...

Seven unutmaz

Sevginin dostluğun, zirvesindeyken

Hiç yoktan gücenip, çekip gideni

Seven affetse de, Allah affetmez

Yarım kalan sanat dolu günleri

Şair unutsa da, şiir unutmaz...

Poyraz rüzgarını, lodos susturur

Vefasıza karşı, vefalı vardır

Her seven sonunda, huzuru bulur

Herkesin sevgide, kısmeti vardır

Herkesin bir yerde, seveni vardır...

Acırım dostluğu, bozup kaçana

Sonunda aklında, pişmanlık kalır

Küserek, kaçarak, kim huzur bulmuş?

Vefasız nefrete, kul köle olmuş

Boş yere boş yere, saçını yolmuş...

Ne Leyla küsmüştü aşık Mecnuna

Ne Aslı darıldı, seven Kerem’e

Ne Züleyha kızdı, aşkı Yusuf’a

Ne Arzu kırıldı, aşık Kamber’e

Ne de Zühre küstü, aşık Tahir’e...

Romeo da küsmedi, güzel Jülyet’e

Aslında seveni, seven unutmaz

Sevmeyen unutur, seven aldanır

Unutmayı herkes bir gün öğrenir

Nankörün kalbinde, bir acı kalır...