BİRİ SİLLE VURSUN...

Maç öncesi Konya sokakları sakin, Hz. Mevlana çevresi cıvıltılı, hava sıcak, elimiz yüreğimizde.

Acaba ne olacak...?

Konyaspor'da 7 eksik, 2 paf takım oyuncusu 11'de oynuor, 3 paf oyuncusu da yedekte..

18 kişilik kadroyu dolduramamışlar bile, iki kişi eksik..

Anya'yı Konya'yı anlamak için müneccim olmaya gerek yok.

Al gülüm, ver gülüm şeklinde ikramlarla başlayan maçta, sanki bir puana fit olmuşuz gibiydik.

Olmadık bir anda gelen gole sadece biz değil, Konyalılar bile şaşırdı.

Herşey sonrasında bitti zaten..

İkinci yarı 20 dakikalık baskıyı kalemizde gördük.

Ama Hasagiç kelleyi koltuktan aldı, çok önemli iki posizyonda iyi yer tuttu ve bizi de ligde...

Bitmiş Diawara'ya sabreden Arıca'ya Erdal dayanamadı, son 5 dakika oyuna girdi, şekil ve rengi degiştirdi.

Engi'de son noktayı koydu.

Yırttık!!.

Maç sonrası sahada sevinç yumakları vardı.

Ama soyunma odasındaki sessizlik ve sevinememezlik nedenini anlayamadım..

Üç beş futbolcu dışında sanki bir dumur durumu vardı..

Belli ki para yok, aşk yok..

Karayoluyla tekrar Ankara'ya döndük.

Gece yarısı sonrasında televizyonlarda diğer maçların görüntülerini izledim

Gece 2.30'da lig tv bizim maçı ancak yayınladı.

Tüm maçlarda şov, heyecan gözyaşı ve sevinç varken, bir tek bizim maçın perde arkasında sessizlik hakimdi.

Düğün evi mi, cenaze evi mi belli değil?

NEDEN?

Biri bizi tokatlasın.

Kümede kaldık..

Herşeye rağmen bu onur sadece futbolcularındır..

Biline...