'ç-iş…'
Doğan Özdinç
Bizim Saffet göndermiş… Okuyunca paylaşmak istedim, 'bir duvarımız olsaydı, her gün bende iş-erdim, o zaman anlaşılırdık sanırım…'
* * *
Yıl, 1887… Gazetecinin biri, Victor Hugo’ya soruyor…
'Eserleriniz ve siz bugüne de çok olumlu eleştiriler aldınız, çok övüldünüz...' Bunlar arasında sizi en çok hangisi hoşnut etti?
Hugo anlatıyor:
Karlı bir kış gecesiydi…
Eş dostla yiyip içmiştik…
Mesafe kısa diye, evime yaya olarak dönüyordum…
Fena halde sıkışmıştım…
Hızlı adımlarla, malikânemin bahçe kapısına vardım...
Kapı kilitliydi…
Var gücümle uşağıma seslendim:
'İgooooooor…'
Defalarca haykırmama karşın İgor’un beni duyduğu yoktu… Si-dik torbam Atlas Okyanusu büyüklüğüne ulaşmıştı...
Altıma kaçırmak üzereydim…
Yaşlılık işte...
Çaresiz, bahçe duvarına yanaştım, etrafa bakındım, görünürde kimse yoktu, fermuarımı indirdim ve 'su dökmeye başladım...'
Tam o sırada arkamda bir at arabası durdu...
Hiç kıpırdamadan, sessizce 'işiyordum…'
Arabacı nefret dolu bir sesle 'seni haddini bilmez, buruşuk o… çocuğu!'
O işe-diğin, 'Sefillerin yazarı Victor Hugo’nun duvarıdır…' dedi...
İşte, hayatımda duyduğum en iltifat dolu söz buydu…
* * *
Dünün sözü: 'lafa bakılmaz ayin esi ç-iştir kişinin…'
* * *
'hiçbir yazının son kullanma tarihi yoktur… Bu gazeteyi okuduktan sonra lütfen okunacak bir yere bırakınız...'
Yorumlar